Ареалды лингвистика
Ареалды лингвистика( лат. Area — аудан , кеңістік )—лингвистикалық географияның көмегімен зерттелетін, тілдік құбылыстарды тіларалық кеңістікке тарататын тіл білімі бөлімі. Диалектілік фактілерді ареальдық тұрғыдан анықтау үшін негізгі анықтауыш болып фронтальды қамту қызмет етеді. Ареальдық лингвистиканың негізгі мақсаты тілден жасалатын ерекшеліктердің территориялық таратуы мен изоглоссалардың интерпретациясы болып табылады. «Ареальдық лингвистика » терминін алғашқы рет Дж. М. Бартоли мен Дж. Видосси енгізген (1943), бірақ оның негізгі принципін 1925 Бартоли дамытқан болатын. Ареальдық лингвистика лингвистикалық географиямен және диалектологиямен тығыз байланысты. Ареальдық лингвистика тіл құбылыстары сәйкестігін, бағытын және тілдер шоғырындағы таралу ареалдарын зерттейді, ал диалектология жеке дара тілдің территориялық нусқада құрылымын анықтайды. Ареал термины тілдің және тілдер шоғырының таралу аймағының шекарасын белгілеу үшін де қолданылады.
Лингвистикалық географияның және ареальдық лингвистиканың пайда болуы
А. Пиктенің (1859) лингвистикалық үздіксіздіктің концепциясымен байланысты. Ареальдық лингвистика дамуына неміс және француз тілдерінің ұлттық диалектілік атласының жасалуы елеулі өзгерістер әкелді. Үндіеуропа дилектлогиясының негізін қалаушы А. Мейе ареальдық зерттеулер теориясына үлс қосты.
